het laatste reisverslag

6 augustus

Nadat wij het web-log hebben bijgewerkt, help ik Zr. Mary mee met het afruimen en schoonmaken van de tafels. Het is ongelooflijk veel werk wat Zr. Mary hier doet. Ze loopt de hele dag van de ene naar de andere plek en heeft volgens mij nog geen 5 minuten rust. De kinderen staan hier 's middags voor de deur te wachten tot ze de eetzaal binnen mogen, ze vechten om de beste plek (de plek met het bord waar volgens hun het meeste op zit) het is niet te bevatten, ze hebben het hier eigenlijk niet slecht, de zorg is hier voor hun heel goed. Zr. Garbriëlla heeft vanmorgen om ons moeten lachen, toen wij in de speeltuin bezig waren met de laatste dingen te verven, gingen de creche kinderen onder leiding van Alice en Juliette (nichtje van zr. Dain) de Hokipoki dansen, wij kennen dit van een cd van Marieke, dus wij leggen de kwasten neer, gaan met ze in de kring staan en dansen de Hokipoki, iedereen moet er om lachen. Zr. Gabriëlla had dit vanuit de kliniek gezien en vond het geweldig.

7 augustus

We proberen voor zover het gaat het zonnedoek boven de speeltoestellen te repareren, de kapotte picknicktafel is weg en alle nieuwe schommels hangen er, het is een mooi gezicht. Als wij de kleintjes buiten het hek zien, halen wij ze vlug naar binnen, het is nu echt tijd dat ze weer heerlijk in de speeltuin kunnen spelen. De gezichtjes stralen, ze schommelen, klimmen, glijden, wippen, het is een genot om te zien. In de middag heb ik op kantoor gewerkt, alle dossiers van de kinderen goed in het systeem gezet, dat was een hele klus, Zr. Mary spelde de naam en ik keek in de computer of het klopte en vulde de ontbrekende gegevens aan, tja en dat in het Engels, maar....het lukte gelukkig aardig. Om 17.00 uur stoppen we. Omdat het de laatste dag is dat we hier zijn gaan we de knikkers uitdelen en de hoelahoepen die we gekocht hebben. Het is niet te bevatten dat je niet gewoon iets uit kan delen zonder dat het met z'n allen uit je handen trekken of proberen meer te krijgen dan de afspraak was. Ik probeer ze in een rij te zetten en leg ook uit dat iedereen 2 knikkers krijgt, maar ja....als je alleen maar handjes ziet, duwen, trekken, schoppen en ze sluiten telkens weer achteraan in de rij, dan moet er snel een eind aan komen. Zr. Mary heeft het later ook nog een keer geprobeerd maar helaas ze vechten, trekken, duwen zo erg dat het over is, helaas we delen niets meer uit. Bram staat erbij te kijken van......wat is dit......knikkers.......wauw. Tja, ze hebben niet in de gaten dat ze allemaal iets krijgen, ze hebben een instinct wat zegt, pakken wat je pakken kan, kost wat kost. Zr. Mary laat mij ook weten dat dit een heel moeilijk gedrag is en dat dit niet zomaar te veranderen is, ze hoopt van wel natuurlijk. Bram en Marieke krijgen heel veel afscheidsbrieven, tekeningen het is heel mooi. Nadat Zr. Gabriëlla alle medicijnen aan de kinderen heeft gegeven gaan we bij Zr.Mary en Zr.Gabriëlla eten, het is heel gezellig. Ik laat heel veel kleren van Bram en Marieke hier achter waar ze ook heel blij mee is.

8 augustus

We staan heel vroeg op om afscheid te kunnen nemen van de kinderen. De eerste groep zwaaien we uit, maar als de tweede groep op de auto staat te wachten, zie je bij verschillende kinderen tranen, een ouder meisje vraagt aan mij wanneer ik terug kom....ik geef haar eerlijk antwoord dat ik dat niet weet en ook niet kan beloven. Ze begint te huilen, ik sla een arm om haar heen en voel zelf ook de tranen komen. Ze staat wel een half uur tegen mij aan en huilt, als ik Bram met Maite zie, zie ik ook daar verdriet en Marieke met Lesina hetzelfde, veel kinderen staan te huilen het is verschrikkelijk. Als uiteindelijk de auto komt zwaaien wij ook hun met veel verdriet uit. We gaan afscheid nemen van Zr. Mary en Zr. Gabriëlla en Sonja van de administratie, ook bij Zr. Mary rollen de tranen, tja dan hou je het echt niet meer droog, we hebben ook een fantastische week achter de rug, iets wat je niet meer zo vergeet. Alice nichtje van Zr. Dain en haar vriendin Juliette, zijn bij de crèche kinderen en ook daar nemen wij afscheid van, ze hebben een leuk boek voor ons gemaakt met alle namen erin, we maken nog een leuke groepsfoto en stappen dan in de auto. We toeteren en zwaaien, en met de tranen over onze wangen verlaten wij Ofcolaco. Vandaag gaan we naar ons laatste stekkie, de Tshukudu lodge het is een privé lodge waar ook tamme dieren zijn, het moet iets heel moois zijn, het is goed om hierna toe te gaan en onze bovenkamers even te kunnen luchten. Als we aankomen worden we ontvangen met een welkoms cocktail, het ziet er allemaal heel mooi en gezellig uit. Als ik om me heen kijk zie ik een Cheeta liggen, Bram schrikt ervan, maar al gauw weten we dat dit de tamme cheeta is. Ze blijkt moe te zijn dus het is verstandig om ze nog maar niet te aaien. Als Marieke opstaat om naar de wc te lopen, komt de Cheeta 'Savanna' aanlopen, klimt op de bank waar Marieke zat en ploft gezellig bij ons neer. Het is ongelooflijk als je dan ineens samen met een cheeta zit. We maken hier natuurlijk veel foto's van, want dit maak je niet vlug meer mee. Er komt een man naar ons toe die voor vandaag onze ranger is 'Ross', hij laat ons weten waar onze kamers zijn (huis) en laat ons weten dat we na de lunch een siësta houden en om 15.30 uur thee/koffie hebben en om 16.00 uur een gamedrive gaan maken tot 19.00 uur en om 19.30 uur avondeten en daarna zou hij een surprise hebben voor de kinderen. Bram laat weten dat het toch wel fijn is dat we niet vanuit Ofcolaco meteen naar huis zijn gegaan, maar nu hier even op adem kunnen komen en daar moet ik hem ook inderdaad gelijk in geven. Als wij na de heerlijk lunch lekker naar het zwembad gaan en daar lekker op een stoel relaxen komt plotseling 'Savanna' aanlopen, ze had bij het zwembad nog een stuk vlees laten liggen wat ze heerlijk verder op gaat eten, even later drinkt ze uit het zwembad. Tja, Piet-Hein beseft dat hij voor de eerste keer van zijn leven in de drinkbak van een cheeta heeft gezwommen!! Als we 's middags koffie/thee met heerlijk gebak en sandwiches hebben gehad gaan we de jeep in en gaat de drive beginnen. Je rijd hier echt door de bush, in de auto hobbel je van links naar rechts en van voor naar achter. We zien neushoorns, buffels, olifanten, jakhalzen, een leeuw die een giraffe gedood heeft het is geweldig. Het avondeten is in een gezellige ruimte buiten rond een haardvuur heel gezellig, als we klaar zijn met eten laat Ross weten dat we weer in de auto mogen stappen. Het is aarde donker, rijden naar een huis met een verlicht terras, hij legt daar eten neer en dan is het wachten, maar ja....op wie? Al vlug komen er jakhalzen, maar dat was niet de bedoeling, na een minuut of 10 doodstil hebben zitten kijken, komen er hele grote stekelvarkens aanlopen en beginnen heerlijk te eten. Het zijn geweldige beesten! Het is 21.00 uur en we gaan naar bed want morgen is het om 6.00 uur dag, we vertrekken om 6.45 uur op wandelsafari, samen met Savanna en een leeuwtje!!

9 augustus

Om 5.45 uur staan we op, als Bram naar onze kamer komt zegt hij: 'kijk daar loopt Savanna', daar het schemerig is laten wij weten dat hij er niet naar toe moet lopen....en maar goed ook....want.... toen ik ernaar stond te kijken zag ik er plotseling nog één, het waren twee wilde cheeta's!! Savanna lag gewoon bij de veranda, ongelooflijk 2 wilde cheeta's die zomaar voor je huis langs lopen. De wandelsafari is heel leuk, er loopt een jong welpje mee, samen met de labrador, ze spelen en stoeien met elkaar. We staan niet ver van neushoorns af, het is een vreemd gevoel. Na de wandelsafari heerlijk ontbeten en om 9.00 uur in de jeep de bush in, we zien weer verschillende dieren. Na deze safari lunch en heerlijk siësta, en daarna weer op safari. Het waait vandaag wel heel hard, wat het in de openwagen niet heel aangenaam maakt. We komen op een terrein waar ze dieren apart houden, omdat die of ooit uit het nest verstoten zijn of waar iets mee is. We komen heel dicht bij het luipaard het is een heel mooi beest, we zien ook verschillende leeuwen. Als we weer door de bush rijden staan we plotseling op de weg en rondom staan leeuwen, ik had het er niet zo op, maar ik had al het vertouwen op onze ranger 'Wendel'. Na de safari weer heerlijk gegeten en telefonisch contact gehad met Zr. Elly die vandaag is aangekomen in Ofcolaco, tja het blijft jammer dat we elkaar daar niet hebben kunnen zien. voor de laatste keer toch maar weer mee gegaan op avondsafari om die leuke stekelvarkens nog eens te zien. Deze keer zagen wij er maar liefst 5 en wel 15 jakhalzen.

Moe maar voldaan gaan wij naar bed, en morgen....ja koffers pakken het zal een lange dag worden.

10 augustus

Na het ontbijt, 9.00 uur besluiten wij maar aan te rijden naar de luchthaven, het is ruim 500 km. Ook nu gaat de reis heel voorspoedig, we leveren de geweldige auto in en gaan de luchthaven binnen. Het is 16.00 uur en om 21.25 uur vertrekken we pas!! Om 17.00 uur kunnen we onze bagage inchecken en gaan wat winkelen, drinken nog wat en wachten tot de tijd is aangebroken om in te stappen. Wat is de tijd gevlogen. Om 20.30 uur mogen we instappen en we vertrekken ook goed op tijd. We zitten met z'n allen in het midden, dus helaas niet bij het raam maar we zijn ook te moe om ook maar iets te zien. Marieke slaapt zo, maar wij.....nee Bram, Piet-Hein en ik kunnen helaas niet goed slapen. Ik heb vreselijk last van mijn benen, het is warm en de ruimte zeer beperkt. Als we na 10 uur vliegen aankomen in Madrid hebben we weinig tijd en moeten gelijk door naar de volgende gate om in te checken, we vetrekken dan ook precies op tijd. Om 11.00 's morgens komen we aan in Dusseldorf, na de koffers te hebben gepakt waren we wel nieuwsgierig hoe we de afgesproken taxi moesten vinden. Toen we de hal in kwamen zag Bram een man staan met een briefje: 'Fam van de Sande, Tilburg' Bingo dus! Dit verliep dus ook volgens plan. Heerlijk alleen maar in stappen en iemand die je naar huis brengt, Piet-Hein heeft heel de vakantie gereden en nu zijn we gratje af en is het heel fijn dat we niet moeten rijden. Om 13.30 uur reed de taxi de Le Bourgetstraat binnen, waar ons pap en mam al heerlijk de boel gelucht hadden en met een lekker glaasje wijn en een heerlijk eigen gebakken 'oma' appeltaart was het welkom compleet. Wat een lange dag, toch ben ik alvast wat boodschappen gaan doen en de eerste wasmachines aan het draaien en kan terug kijken op een fantastische vakantie!! Dank jullie nogmaals dat jullie in gedachten met ons mee zijn gegaan op reis!!

We zijn weer terug

Voor iedereen die in spanning zit, wij zijn goed aangekomen. Wij zullen spoedig onze laatste ervaringen met jullie delen.

Groetjes,

Piet-Hein, Marjolein, Bram en Marieke

3 tot en met 6 augustus

3 augustus

Tjonge, jonge wat kan je toch veel mee maken, maar ik kan jullie wel vertellen dat het meer met je doet dan ik had verwacht. We zijn tot ontdekking gekomen dat we meer dan 2 kinderen hebben, als wij met de speeltuin bezig zijn of hier rondlopen, roepen ze: Mam en Pap, dat zouden we ook zo voor ze willen zijn. Wij hadden knuffels meegenomen en Bram en Marieke hadden snoepjes en chips gekocht. De snoepjes zal Zr. Mary bewaren voor een andere keer, maar de chips en de knuffel mogen ze uitdelen.

Om 14.00 uur moeten ze in een lange rij voor de woning van Zr. Mary staan, wij staan achter het hek, wat voor mij best een raar gevoel geeft. Ze moeten dmv hun handen op elkaar te doen bedanken. Bram geeft de chips (waar ze werkelijk dol op zijn) en Marieke geeft de knuffel. Bram ziet hoe blij ze zijn met de chips en weet dat er op school zo vaak een traktatie is op chips dat het bijna vervelend is. Als hij dit ziet, beseft hij heel goed dat dit voor hun heeeeel bijzonder is. Ze knijpen de chips helemaal tot fijn gruis, dan doen ze er langer over, of ze koesteren het zakje onder hun kleding en wachten met het op te eten. De kleintjes liggen nog te slapen dus die krijgen het later. De hele dag door hoor je de kinderen roepen: Blaaam, of Marlieka, het is geweldig om te horen. Marieke zegt later als we samen op de bank zitten: 'wel vreemd he mam, dat je niet merkt dat ze ziek zijn, of zelfs geen papa of mama meer hebben.

Omdat het momenteel te heet is om te schilderen en wat we gedaan hebben dan even uit kan harden, ga ik aan een tafeltje zitten en vouw (origami) een 'trekvogeltje', ze vonden het geweldig. Tja, en je maakt er 1, dan volgen er heel vlug meer, ze staan in de rij te wachten en vechten er bijna om wie er eerst is. Om 17.00 uur laat Zr. Mary weten dat de kleintjes hun zakje chips mogen hebben en hun knuffel. We gaan samen met hun in een ruimte zitten waar ze na het eten meestal nog wat mogen spelen. Als Marieke de chips geeft hoor en zie je de snuitjes en de handjes omhoog om het zo vlug mogelijk aan te kunnen pakken, het is heel ontroerend. Later geeft Bram de knuffeltjes het is een feest, geweldig. Een meisje zit stil tegen mij aan en geniet van mijn arm om haar heen, en ik.....ik slik nog maar een keer. Als we later in onze ruimte zitten te eten zien ze aan mij wel dat ik weer aardig vol zit, het is ook zo ongelooflijk die kleine ukkies. Nog nooit een vakantie gehad die me in alle opzichten zo raakt!

4 augustus

We werken weer hard aan de speeltuin, en we beginnen met schilderen. De kleuren komen tot leven het is een dankbaar werkje. Zr. Mary schrikt ervan als wij haar de schommels laten zien waar de kleintjes opzitten, dus we halen ze er ook snel af. Morgen willen we naar Tzaneen en ik hoop dan schommels te kunnen kopen. Vandaag op kantoor gewerkt, het is wel even wat anders een database programma wat je niet kent in het Engels, maar na wat speur werk weet ik Zr. Mary te vertellen hoe ze de gegevens kan wijzigen, ze moet lachen dat ik weet hoe het moet, want zelf zegt ze ook niet veel van computers af te weten.

We spreken af in de middag wat gegevens samen te wijzigen, maar.....afspreken is hier heel moeilijk om te doen, want er komen altijd weer andere dingen tussendoor die dan weer belangrijker zijn, dus misschien morgen.

5 augustus

Vandaag boodschappen gedaan in Tzaneen. We nemen ook gelijk boodschappen voor Zr. Mary mee. De nichtjes van Zr. Dain die hier nu ook verblijven gaan met ons mee, Bram en Marieke mogen achter in de 'kattenbak' wat bij ons niet mag, maar hier, hier mag je zoveel mensen in je auto proppen als je kan. We zien hier af en toe auto's rijden waarvan wij denken dat ze een record poging aan het doen zijn, hoeveel mensen kunnen erin de auto!! We parkeren de auto in de parkeergarage (hier allemaal gratis) en gaan naar een zaak 'Games', het is een hele grote zaak waar je echt van alles kunt kopen. Als we de schommels gevonden hebben, besluiten wij er om 6 nieuwe mee te nemen. De totale voorraad van de winkel.

Op het lijstje van Zr. Mary stonden 2 schommels, maar dit geld krijgt ze mooi terug, ze zal wel weer moeten lachen. Voor de grotere kinderen kopen we zakken met knikkers en verschillende kleuren hoela hoeps, ook kopen we gereedschap, touw, spijkers, en bevestigingsmaterialen voor de schommels, want de haken die er hingen waren op vallen na doorgesleten.

PAP, MAM, MARIE-LOUISE EN KEES, MARTIN van jullie donatie samen met die van ons kunnen nu groot en klein lekker schommelen, knikkeren, hoelahoepen, en er kan gewerkt worden met gereedschap. BEDANKT VOOR JULLIE DONATIE, alle hulp is echt welkom, al is het soms ook wel dweilen met de kraan open.

We zijn heel ver met de speeltuin en het knapt er geweldig van op. Ik kon het niet laten om toch een eigen creatie / fantasie achter te laten. De wip was effen paars en heb daar allemaal gekleurde stippen op gezet, tja de hele speeltuin is in strepen, dus een ander patroontje is toch ook wel leuk. Ik kan al vlug merken dat ze het leuk vinden want iedereen (groot en klein) moeten erom lachten, ze vinden het geweldig.

6 augustus

Marieke vanmorgen in tranen, ze begint te beseffen dat we hier bijna weg moeten en dat wil ze eigenlijk niet, tja wie had dit verwacht.

Ze spelen hier ook zo gezellig met de kinderen, het is te mooi om waar te zijn. Dat hebben we ook toch wel een deel te danken aan de basisschool waar hun opzitten, een multiculturele school, ze kijken niet raar op van donkere kinderen, het is voor hun heel normaal. Zuster Mary heeft ons ook laten weten hoe geweldig dat het gaat met de kinderen, ze heeft ons laten weten dat wij heel trots mogen zijn, nou dat zijn wij ook heel erg.

Piet-Hein en ik hadden het gisterenavond nog met elkaar over het feit dat we best trots zijn op ons zelf dat we dit hebben gedaan, maar dat we het meeste trots zijn op onze kinderen zo geweldig als dat ze het doen!! Soms is het ongelooflijk wat ze hier allemaal voor je willen doen, Zr. Mary vroeg of wij nog drinken of brood nodig hadden, als ik dan zeg dat we dat zelf al in de winkel hebben gekocht moet ze weer lachen. Ze zou het liefste alles voor ons willen halen, maar wij willen juist heel veel hier voor iedereen doen. We laten dit dan ook weten dat wij genieten van het feit wat wij hier allemaal kunnen doen. De speeltuin is geweldig, er staat nog een oude picknicktafel waar helaas geen hout voor te krijgen is, als Zr. Mary de speeltuin ziet, zegt ze: het is nu zo mooi, haal die oude tafel er maar uit dat is jammer van het zicht.

Het zit er inderdaad bijna op, maar wij hebben genoten, heel veel gezien, gedaan en heel veel ervaringen rijker, dit zit voor eeuwig in onze bagage. We hadden het er al over hoe lang de verf erop zal blijven zitten, want het is hier heet, ach het zou niet erg zijn als dat maar 1 of 2 jaar is, wij willen dit best nog een keer komen doen, dat zegt genoeg!!!

Ik weet niet of wij in Hoedspruit ook ergens internet hebben, misschien komen we nog 1 keer bij jullie terug, zoniet dan willen wij jullie alvast bedanken voor het steunen van de kinderen in Ofcolaco, het steunen van ons met jullie leuke berichten tijdens onze reis. Wij zullen in ieder geval via ons reismee programma nog laten weten als wij weer terug zijn in Nederland.

Het was leuk dat jullie genoten hebben om ons 'Reis Dagboek' te willen lezen.

Nogmaals veel dank en ......ben je nieuwsgierig naar foto's of film, dan moet je zeker een afspraak maken en daar enige tijd voor uittrekken want die hebben wij natuurlijk heeeeeel veeeeel.

Veel liefs, van ons allemaal.

Update

Hallo allemaal, hier zijn we weer het is weer even geleden en we hebben weer heel wat ervaringen op gedaan.

22 juli

Nadat we de web log hebben bijgewerkt zijn we aan de bar in Misty Mountain wat gaan drinken en hebben gezellig met de eigenares zitten kletsen. De droogte is hier verschrikkelijk en vorig jaar hebben ze hier zelfs bijna hun koffers moeten pakken vanwege een bosbrand! Dat is ook de reden waarom ze hier bewust stukken in brand steken, om zo een ander deel te kunnen behouden. ’s Avonds lekker de BBQ weer gebruikt, dat is hier wel een goed gebruiksmiddel, ook de koffers ingepakt voor morgen.

23 juli,

Laatste keer ontbeten in Misty Mountain, met het geweldige uitzicht. Ik weet dat ik zo’n uitzicht niet vlug weer zal zien, en neem dan ook met pijn in mijn hart afscheid. Het leven als God in Frankrijk moet echt Afrika worden. Vandaag in Orpen aangekomen in het Krugerpark, het is warm en we zijn ook heel blij met de airco in de auto. We hebben hier weer 2 mooie huizen met een gezellige keuken buiten en een overdekt terras, wat wil je nog meer!! Er blijken hier Baboons rond te lopen (grote apen) dus als je weggaat moet je de ijskast met de deur naar de muur draaien. We kijken hier uit op een drinkplaats voor de dieren, deze is verlicht en er staat ook een webcam bij, afgelopen jaar heeft Piet-Hein meerdere malen ’s avonds gekeken of er dieren aan het drinken waren, en nu staan we er met ons neus bovenop,geweldig. De kinderen waren moe en gingen vroeg slapen, wat wij hier zelfs ook doen! Toen ik stond te douchen kwam de buurvrouw aan en riep: “Olifanten”, ik ben onder de douche uit gesprongen zo in mijn kleren gestapt en naar buiten, wauw, wauw, wauw. Bij de drinkplaats stonden wel 15 olifanten te drinken, heel indrukwekkend. Nadat de olifanten weer vertrokken en nog een getetter lieten horen, werd Marieke bang en durfde niet alleen met Bram in het huisje te slapen, dus wisselen maar. Het is warm, echt warm maar van de ervaren Afrika reizigers hebben wij begrepen dat het ’s morgens hier heel koud kan zijn, nou helaas het is hier in ieder geval ’s morgens nog steeds warm.

24 juli,

Op zoek naar de dieren. We zien al vlug, giraffen, olifanten, impala’s, krokodillen, bushbokken, bush kippen, de buffel (brrrrr) het is een geweldige natuur. Om 16.15 uur gaan wij onder begeleiding een sunset drive maken, Thomas de chauffeur legde uit dat als we iets zagen dat je meteen STOP moest roepen. We zaten nog geen 5 minuten of Bram riep: STOP. Tja, iedereen was wel heel nieuwsgierig wat hij nu zag, tjonge jonge het bleek een Neushoorn! Heel dichtbij, super mooi!! Nu alleen de leeuw en het luipaard en we hebben de big five gezien!! Het werd donker en fris in de auto, Marieke kon nauwelijks haar ogen open houden, toen we bijna weer terug op ons stekkie waren riep Piet-Hein: STOP, een LEEUW, ik zag werkelijk niets, maar toen iedereen de lampen die kant in liet schijnen, ongelooflijk een hele grote leeuw, brullend in de bush, wat wil je nog meer!! Echt safari!! 4 van de big five op een dag, dat is niet slecht!! Bij terugkomst op ons stekkie, was het een ravage. De baboon had de ijskast leeg gehaald, wij hadden deze dus niet plat genoeg tegen de muur aangezet. Eieren, tomaten, reist, mayonaise alles was eruit en lag over het terras, smerig maar toch ook wel grappig. Dat maak je gelukkig bij ons niet mee.

25 juli,

Een man kwam ons ’s morgens vertellen dat hij de baboon had gezien, hij had de ijskast dus weer terug op zijn plek gezet. Vandaag weer speuren in het park, weer veel dieren gezien, op de terugweg riep ik STOP, ik zag de lepperd (luipaard) maar toen Piet-Hein terug reed was hij helaas verdwenen, iedereen vond het natuurlijk jammer, maar wie weet zien we hem nog. Toen we weer terug kwamen in Orpen lekker gaan zwemmen, een luxe als je vanuit het zwembad zo het park in kijkt, we zagen de apen voorbij lopen. Toen ik voor het huisje zat zag ik de baboon bij andere proberen de boodschappen te stelen, ik schrok er echt van, wat was deze groot!! Het personeel komt ook zomaar zonder te vragen de auto wassen, tja wij zeggen geen nee, en voor een paar Randen is hij blij, maar wij ook. Marieke speelt hier met een engels meisje, de taal maakt dan ineens niets meer uit, leuk om te zien.

26 juli,

Na het ontbijt inpakken en we vertrekken naar Olifants, het is ruim 100 km rijden, en je mag hier niet harder dan 50, dus we spreken af alleen te stoppen voor dieren die we nog niet hebben gezien, of dieren van de big five. Na enkele minuten rijden ziet Bram dat er buffels over willen steken, wij kunnen gelukkig nog net voor langs, er is hier een drinkplaats. Het was niet 1 buffel maar wel honderden. In hordes liepen ze naar het water het was ongelooflijk om te zien, en het horen slurpen van de dieren, we hebben onze ogen uit gekeken. In Olifants is het uitzicht geweldig, maar de accommodatie is minder, (mag ook wel een keer natuurlijk), ze zijn hier aan het verbouwen dus er is veel gesloten. De baboons zijn hier helemaal actief, waar je ook kijkt zie je ze lopen. Bram vond het geweldig om ze weg te jagen, maar een baboon dacht daar iets anders over en werd boos op Bram, zette zijn tanden op en rende achter hem aan in plaats Bram achter hem. Nou, jullie snappen het wel……Bram loopt nooit meer achter een Baboon aan, wat was hij geschrokken. Doordat hij zo schrok en naar ons kwam rennen, liep hij ook nog eens Marieke ondersteboven dus dat was me wat. We zagen op een plattegrond bij Olifants dat er inderdaad gisteren een Luipaard gezien is in Orpen, dus ik had het toch goed, helaas balen dat we deze niet op de foto hebben kunnen zetten.

27 juli,

Slecht geslapen, de bedden zijn verschrikkelijk alles doet zeer. De douche hangt in Afrika vaak voor ons veel te laag. Bram is er achter gekomen waarom……de mensen dragen hier vaak de boodschappen op hun hoofd en daardoor blijven ze kleiner, hi,hi. In een ander park zijn we in een Olifanten museum geweest, het is allemaal zo mooi om te zien.Vogels zijn hier ook heel brutaal, als je niet oplet zitten ze zo op tafel en pikken het letterlijk van je bord. Er loopt hier ook een vogel rond die wij alleen van een Disney film kennen, hij heet de gele neushoornvogel, wij vinden dit geen naam dus noemen hem maar gewoon Disney. Zo hebben de rangers ons laten weten dat de impala op zijn gat een M heeft staan van Macdonalds, dus dit is voor ons ook al geen Impala meer.

28 juli,

We vertrekken vandaag naar Shingwedzi, de reis verloopt voorspoedig. Marieke begint het dieren kijken te vervelen dus leest wat achterin de auto. Het is natuurlijk ook iedere keer een lange zit in de auto, dus we gaan wat kortere stukjes rijden. De huisjes zijn weer tiptop en het zwembad is ook hier heerlijk. In het restaurant lekker gegeten. Piet-Hein heeft de krokodil maar genomen, voordat deze hem op zou eten, het smaakt naar kip, ik zal maar geloven dat het krokodil is. De sterrenhemel is hier niet te beschrijven zo mooi, je ziet werkelijk alles tot de melkweg toe. Mijn nek doet gewoon zeer van het omhoog kijken. We hebben hier dan wel geen last van het tijdverschil, maar wel van jaargetijde. Het is zo vroeg donker dat we soms om 19.30 al in bed liggen, maar ja de dag begint hier ook wel heeeeel vroeg!! Ook hier hebben we trouwens 2 huizen, een aangepast voor gehandicapten, Ik de Kruk van de familie slaap gelukkig in het gewone huisje!! 29 juli, Bram en Marieke gaan zwemmen, Piet-Hein een rondje rijden en ik duw de wasmachine hier maar eens vol. Voor 5 ZAR dat is ongeveer 0,50 eurocent tja dat kan ik de handwas niet voor doen. Zelfs drogen 2 ZAR. Toch fijn dat alles weer fris is. Ik zag hier een uil voorbij vliegen, wauw wat een vogel, maar helaas schoot hij achter ons huis een schoorsteen in en kon deze niet fotograferen.

30 juli en 31 juli,

Naar ons laatste plekje in het Kruger, Punda Maria. We hebben een 2 onder een kap woning met rietendak, we hebben 3 twee persoons slaapkamers, 3 badkamers het kan niet op. Marieke moest plassen, en zei: welke WC zal ik kiezen. Tja, dat is wel lachen. In dit huisje voor de eerste keer ook een TV, de kinderen hebben deze eigenlijk helemaal niet gemist dat is een groot compliment voor ze. We houden deze 2 dagen voor de kinderen rust, Piet-Hein gaat rijden en de kids kunnen lekker uit rusten.

1 augustus,

De dag dat we vertrekken naar Ofcolaco. Ik merk dat Bram het heel spannend is. Toen we de auto in gingen pakken bleken we een lekke band te hebben, tja dat kan ook gebeuren, dus werk aan de winkel. Al vlug zat de nieuwe band erop en we konden vertrekken. Ofcolaco was moeilijk te vinden, Piet-Hein had een routebeschrijving gemaakt met wegnummers, maar helaas, in dit gebied kennen ze hun eigen wegnummers niet dus oeps zoeken maar….. Toen we dachten goed te zijn gereden bleken we 30 km terug te moeten, en toen was het nog zoeken, maar…….we vonden het. Het weggetje naar de Holy Family is een zand/steen weggetje stofte lekker. Toen we aankwamen, werden we gelijk door de kinderen bij de hand genomen, Bram had gelijk een kleine op zijn rug en Marieke liep gezellig hand in hand met een meisje. Ongelooflijk!! We zijn de receptie binnen gegaan en daar gewacht op Zr. Mary, die was druk bezig. De kinderen weten dat ze het kantoor niet binnen mogen en wachten dan ook met z’n allen voor de deur tot het moment dat wij weer naar buiten kwamen. Ze knuffelen, pakken, je hebt hier handen te kort. We slapen in het oude zusters huis, een groot gebouw waar we ieder een eigen slaapkamer hebben met wc en douche, geweldig. We hebben ook een gezellige huiskamer met keuken. De zorg is heel goed, in de ijskast en vriezer liggen allemaal al lekkere dingen voor ons, wat een welkom!! We zien een leuke kaart op de aanrecht van Frank en Margriet. Na het uitpakken van de auto, waarbij heeeeeel veeeel handjes mee willen helpen, komen wij heel even tot rust en laten de eerste indrukken even bezinken. Als we weer naar buiten komen is het weer knuffelen, ze missen hier echt een arm om hun heen, dat merk je dat ze dit heel graag willen. We helpen gelijk mee om de kleintjes eten te geven, we troosten er een paar, en spelen wat met ze. Piet-Hein laat zien dat hij kan goochelen, dat was natuurlijk geweldig. Ja, Pa de duim eraf halen vinden ze hier ook helemaal geweldig, maar om ongelukken te voorkomen hebben we het maar vlug laten zien hoe het spelletje gaat!! 2 augustus, na een nacht van weinig slaap is het om 5 uur ’s morgens heel vroeg dag. Gisterenavond voordat ik naar bed ging zag ik in de bergen het vuur branden, tja daar werd ik niet vrolijk van om dat te zien. Piet-Hein liet mij weten dat dit heel ver weg is, maar toch!! Ik kon het zelfs ruiken, dus wat is ver? Marieke wil graag meteen beginnen aan onze klus van de speeltuin. Het is ongelooflijk dat er bij ons zo’n strenge ARBO is op speeltoestellen, dan moeten ze hier maar eens komen kijken, tjonge jonge. Splinters, rot hout tja en dat noem je een speeltoestel! Toen we bezig waren kwamen plotseling de kinderen in de speeltuin, nou ik kan je zeggen dan kom je ogen en oren te kort, de een heeft het schuurpapier, de ander de hark tja zo konden we helaas niets doen, grappig was het wel natuurlijk. Zr. Mary zag dit en liet de kinderen weten dat ze niet binnen het hek mochten komen, de leiding van het weekend wist natuurlijk niet wat wij kwamen doen. Kinderen hebben hier ook dezelfde streken als bij ons, maar een ding, ze kennen geen gevaar. Bram kwam naar mij toe en liet weten dat er een kindje een plastic zakje op zat te eten, een ander trok een zak over het hoofd en zo ging het maar door. Ook hadden een paar deugnieten de sleutel van de creche wc weten te bemachtigen en sloten er gewoon een kindje op. Om tot de reparatie van de speeltuin te kunnen komen hebben we gereedschap nodig, maar helaas blijft dit beperkt tot een hamer, dus is het moeilijk om veel op te knappen, s’middags rijden we naar Tzaneen om te kijken of we daar gereedschap kunnen kopen, het is een hele drukke stad, chaotisch, alles rijd en loopt door elkaar, er zijn overal kramen, je weet gewoon niet waar je kijken moet en waar je moet zijn. We vinden een winkelcentrum en vinden daar 2 tangetjes, tja niet wat we bedoelen maar het is iets. Spijkers kunnen we helemaal niet vinden, dus we gaan terug met wat boodschappen en iets lekkers voor de kinderen wat we namens de kinderen maar ook namens Zr. Ine Marie en Zr. Gertrude morgen aan ze gaan geven. ’s Middags gaan we bij Zr. Mary en Zr. Gabriëlle op de thee, het is knap werk wat ze hier doen, wij hebben er veel bewondering voor. Wij hebben Zr. Mary 8.800 ZAR namens het personeel gegeven, ze was er helemaal stil van, dat zegt genoeg. Om 17.00 uur is er een mis in de kapel, ik heb zr. Mary laten weten het wel te willen bijwonen, het was heel bijzonder. Er komt een priester uit een andere stad over, en ik zat met Zr. Mary, Zr. Gabriëlle in de kerk. Piet-Hein en de kinderen konden het helaas niet halen, zij waren nog druk in de speeltuin. Na de mis ben ik gaan eten, Piet-Hein had inmiddels gekookt, maar……er was ons vanmiddag blijkbaar iets ontgaan. Er werd plotseling op het raam geklopt, Zr. Gabriëlle nodigde ons uit om samen met de nichtjes van Zr. Dain die vandaag zijn aangekomen te komen eten!! Hi,hi, een spraakverwarring, dus wij gingen met onze buik al redelijk vol, naar het volgende etentje, Zr. Mary kon er gelukkig hartelijk om lachen, wij ook trouwens. Het was heel lekker en gezellig, Marieke begint al wat Engels te verstaan,dus dat is ook heel leuk. Met een zeer voldaan gevoel gingen wij om 19.30 naar ons onderkomen, douchen en slapen. 3 augustus, om 6.00 uur dag, eten en aan de slag, vandaag veel schilderwerk gedaan, maar het is zo warm dat je af en toe gewoon met de kwast vast plakt op het hout. Marieke heeft hier een engelen geduld voor, Bram iets minder. Marieke liet ook weten nu meer schilderwerk te hebben gedaan dan Opa, tja hier moesten wij haar toch een beetje teleurstellen, maar een ding is zeker…..een speeltoestel schilderen in Afrika heeft opa zeer zeker nooit gedaan!!!! Wij stellen het hier goed, Zr. Mary laat mij ook weten dat ik namens haar ook alle zusters in Nederland de groeten moet doen, en ja Zr. José ook bij haar is de ontmoeting met Zr. Madeleine bij gebleven. Gisteren ook nog even Zr. Dain ontmoet, het is ongelooflijk goed werk wat hier gedaan wordt, maar voor de kinderen is iedere keer afscheid nemen wel heel moeilijk. Ik denk dat jullie nu wel even weer op de hoogte zijn.

19.20,21 en deel 22 juli

Hallo allemaal hier zijn we weer. Nadat we 19 juli ons reisverhaal hadden bijgewerkt zijn Piet-Hein Bram en Marieke gaan vliegvissen, het is en hele aparte manier van vissen en zo blijkt het ook heel moeilijk te zijn. Ze visten op forel maar vingen BOT, hi,hi. Ik zat voor ons stekkie lekker in het zonnetje, de vrouw die ons huisje aan het poetsen was moest om mij lachen, tja ik in zomerse kleding en zij in een jurk met daaronder een broek en wintermuts! 'Winter'. Vandaag telefonisch contact gehad met Frank Kraak in Ofcolaco, ze zijn bezig met het plaatsen van het hekwerk, hiervoor alvast Stichting Vivant en Marketing bedrijf Bureauenzo bedankt!!

20 juli, na het ontbijt naar het Krugerpark gereden, daar een Wildcard gekocht zodat we het hele jaar toegang hebben in het park (je weet maar nooit!) In het park zagen we al vlug Impala's, plots stopt Piet-Hein de auto en zegt; 'kijk', we zagen heel dichtbij een giraf, tja je kijkt natuurlijk heel snel tussen de poten door, dus ook goed omhoog kijken hier. We hebben apen, de buffel, de olifant, hele mooie vogels, steenbok, mayla's, nijlpaard met jong, wrattenzwijn gezien, het is ongelooflijk mooi. Omdat we nog 2 uur terug moesten rijden naar ons stekkie en voor het donker binnen willen zijn, moesten we weer op tijd vertrekken. Je hebt hier hele mooie sterrenhemels die zijn niet te beschrijven, tegen de kinderen altijd laten weten, als je sterft wordt je een ster. Marieke merkt dan ook een hele felle ster op, en zegt, kijk mam, dat is Daan jou neef. Dat is wel even slikken, maar wel heel mooi!

21 juli, een rustdag. Even bij tanken van alle ervaringen. Piet-Hein en Bram gaan vliegvissen en Marieke en ik gaan naar het zwembad. De temperatuur hier is warm, maar het water heeeel koud! Ik krijg meteen kramp als ik mijn benen in het water hang, Marieke durft het wel aan en gaat helemaal in het koude water, zo ook later op de dag Bram en Piet-Hein, ik haak echt af, brrrr. Bram en Marieke gaan lekker spelen in de speeltuin en Piet-Hein gaat nog een poging wagen om een forel te vangen. Ik ga naar ons huisje en steek een kaarsje aan, in gedachten bij de familie in Tilburg waar vandaag de uitvaart is van mijn Neef. Ik heb symbolisch wat zand en steentjes in een bakje gedaan, die mee gaan naar Tilburg en die ik samen met mijn nicht Saskia op het graf van Daan zal leggen.

's avonds zijn we gaan barbecuen, van te voren zaten Piet-Hein en ik lekker een glaasje wijn te drinken, toen mijn mond open viel. Ik kon alleen nog maar wijzen, ik zag een grote aap die voorbij ons huisje kwam en de bossen is schoot! Daar komt het spreekwoord dus vandaan: je het apenlazerus schrikken! Piet-Hein en ik gingen met camera en fototoestel op zoek, en ja hoor, in het dal in de bomen zagen wij er niet 1, 2, maar veel meer.

22 juli. het is weer heel warm! Vervelend dat wij horen dat het in Nederland rot weer is (ik hoop dat dit geloofwaardig overkomt) Vandaag naar de grotten geweest, ik die als klein kind altijd naar de grotten in Frankrijk ging, zeg dan ook warme kleding aan, tja niet hier dus.....een warme grot, in het hoogste deel 24 graden! Het was heel mooi, en Marieke heeft zelfs gezien waar de elfjes wonen!! Ook nog een dynopark bezocht, een mooi park.

17, 18 en deel 19 juli

Hier zijn we weer.

17 juli hebben we na het internetten, wat hier traag gaat en dus minimaal 2 uur duurt boodschappen gedaan bij de Spar. Veel schappen waren leeg, einde straat is hier nog een Spar. We hadden het idee dat we in de Spar van de locale bevolking waren. We wilde iets lekkers meenemen bij de bakker in de spar, we wijzen het aan, maar de mevrouw zegt; 'nee,nee. Het bleek van gisteren te zijn, dus niet vers. Bij ons hadden ze het zonder blikken of blozen verkocht!! We zien de mensen de boodschappen op hun hoofd dragen, een man met 250 kilo aan zakken die als lading naar binnen gebracht moest worden, ik ben blij thuis met mijn boodschappen karretje, dit zou mijn nek niet kunnen hebben. Op de terugweg zijn we op de route 'long tom pas' gestopt het verbindt Sabie met Lijdenbureg op 2169 meter hoog is het een van de hoogst gelegen hoofdwegen. Er staat ook een kopie van een kanon om er aan te herinneren dat de pas vernoemd is naar Long Tom kanonnen die in de oorlog vaqn 1899 - 1902 werden gebruikt. Marieke kocht een schildpadje en ik een ketting, de vrouw zei; als je terug komt wil ik jou oorbellen'. Dat had ze vlug gezien, de enige echte juwelen die ik heb. Terug in het huisje maken we ons klaar om te gaan wandelen. Piet-Hein weet dat ze hier een wandelroute hebben, het is echt onze reisleider. Stevige schoenen aan, knie ingepakt gaan we op pad. Het is een hele klim, maar heel mooi. Ik liet weten, dat ik met een halve knie thuis kom, maar dat kan me weinig schelen, want ik heb het wel mogen meemaken!! Op het laatste stukje was het klauteren en de weg stond niet meer goed aangegeven, maar met Piet-Hein voorop kom je er gelukkig uit, ik had het er niet zo op in de bergen. Het is back to basic. Ik haal een broek door een sopje en wring deze buiten uit, de kids zitten zonder tv, radio lekker aan tafel te tekenen. Om 17.25 uur begint het hier te schemeren en om 17.45 uur is het donker, met een hele mooie sterrenhemel. Als het morgen helder is gaan we de panorama route doen.

18 juli, het is goed dat ik een datum op mijn horloge heb en dat ik weet dat we op zaterdag 12 juli zijn vertrokken zo weet ik dat het vandaag vrijdag is. Vannacht goed geslapen, lagen er al om 20.30 uur in en werden om 7.00 uur wakker. Na een heerlijk ontb ijt gaan we de panorama route doen, eerst de Mac Falls prachtige waterval, daarna via Graskop naar Pinnacle Rock een pin van een rots ongelooflijk, daarna naar Gods Window het was hier iets bewolkt maar fantastisch. Her gaan de emoties weer met je aan de haal, daarna naar de Potholes het is niet te beschrijven wat we gezien hebben, maar kijk zelf maar naar de foto's. Als de zon op de rotsen schijnt is het niet of ze met stoepkrijt bewerkt zijn, wat een kleuren. Er zijn hier veel Nederlanders, en we maken graag voor elkaar een foto. De laatste bezichtiging is de Three Rondavels, ik weet nog zo goed dat ik een foto van Zr. Elly zag dat zij hier stond, en nu.... nu sta ik er zelf, maar voel en ruik de sfeer, wonderlijk!!!!!! Ik raak met een beveiligingsman aan de praat en hij is nieuwsgierig naar het geld van Nederland, ik laat hem 1 Euro zien en hij vind het geweldig, ik laat hem weten dat hij deze mag houden, als een kind zo blij was hij. Op de terug weg komen we ook langs een bermbrand, de hitte is in de auto te voelen. Dit doen ze met opzet om zo een ander deel van het land te beschermen. Ook zien we de eerste apen in de berm, grappig om te zien. Van Bram krijgen we te horen dat wij teveel, ooooohhh of wauw zeggen, maar ja het is niet anders te beschrijven. Bram heeft laten weten dat wij naar Nederland terug mogen en dat hij hier wel wil blijven, dit zegt genoeg. Ook heeft Afrika zelfs mijn hartje gestolen en dat zegt helemaal genoeg. (We hebben toch ook nog een leuke caravan in Nederland!!) 's avonds weer lekker gegeten, ze kwamen ons het nieuws uit Nederland op papier brengen. Triple AAA uit Kaapstad waar wij onze reis hebben geboekt stuurt dit naar onze accomodatie en zo blijven wij toch nog op de hoogte van gebeurtenissen, wat een service!!

Ook nog telefonisch contact gehad met ons pap en mam. Pa proficiat met het behalen van de Nijmeegse vierdaagse, toppie!! Wij zijn trots op je al zitten wij ver weg, de kus heb je via de telefoon ontvangen van ons, en speciaal van Marieke.

Vandaag 19 juli de zon op zien komen in Afrika, weer wauw!! Volgens mij kan het niet mooier. Heerlijk buiten ontbeten met een uitzicht waar je gewoon om moet lachen, net een schilderij. We zijn na het ontbijt naar Pelgrims rest geweest een klein stadje, we hadden er meer van verwacht, maar toch leuk om te zien.

(Het toetsenbord is hier niet al te best, en daardoor misschien wat woorden niet helemaal toppie, maar volgens mij begrijpen jullie wel wat we willen zeggen.0

( Martin, vandaag loopt Piet-Hein in zijn Afrikaanse broek!!)

Groetjes en tot de volgende keer.

15, 16 en deel 17 juli

15 juli zijn we met onze eigen taxi chauffeur Jaby naar het apartsheids museum geweest. Het is ongelooflijk dat dit allemaal met de mensen is gebeurd. Marieke rende hier een stenen trap op en viel op een stalen rand van de trap, bingo!! In haar kin een snee en haar hand wat kapot, de mensen zijn hier heel lief en komen dan ook meteen te hulp. Alles goed ontsmet en ze loopt nu met een pleister onder haar kin. Als je het museum binnen gaat heb je een deur voor blanke en zwarte, brrr deze keus wil je helemaal niet maken, bij het verlaten van het museum ga je samen door een deur, tja zo moet het ook natuurlijk. Nadien zijn we naar Gold reef city geweest dit is een soort pretpark, even de indrukken loslaten, het is niet niks wat we hier allemaal zien en ervaren.

(O ja, even wat informatie voor Henk van de Berg: bij de foto's kun je zien dat wij de Zulu 'bosjesman' al ontmoet hebben, hi,.hi. En ik heb nog een leuke tip voor je! Als jij de lange gang van het klooster aan het dweilen bent, zet jij bordjes neer met oppassen natte vloer. Hier doen ze dit ook, maar om het droogproces te voorspoedigen gaan ze met dat bordje wapperen over de vloer. Succes Henk met het wapperen, hi,hi!!)

Wij zitten heerlijk in de zon en de kinderen lopen hier met winterjas, sjawl, handschoenen en muts op, tja en wij hebben het warm. In het pretpark was het rustig omdat de scholen hier geen vakantie hebben.

16 juli; De grote dag, vandaag gaan we met de eigen auto verder Afrika in. Wel spannend. We ontbijten nog even lekker en nemen afscheid van de 2 van oorsprong Nederlandse mensen,. De auto die we krijgen is fantastisch een Nissan Jeep, Piet-Hein begint met rijden, het gaat hem heel goed af, (en Martin, de ruitenwissers hebben we nog niet per ongeluk aangedaan, goed he!) Het rijden gaat goed, maar op een gegeven moment krijgen we in de gaten dat we fout rijden, we rijden door een sloppenwijk. Hier moet je letterlijk even slikken wat je ziet! Dit mag niet bestaan, niet normaal. Bram krijgt hierdoor ook behoorlijk last van zijn emoties, het is ook niet niks. Gelukkig weten we de juiste weg terug te vinden en verder verloopt de reis zeer voorspoedig, om 14.00 uur komen we aan in Sabie, Mystie Mountain. Je kijkt hier werkelijk over een landschap wat niet te beschrijven is, kijk naar de foto en probeer het je voor te stellen. Ilse sprak tijdens onze heen rit met de taxi over een cultuur shock, nou ik weet niet hoe lang deze zal duren, want mijn emotionele grens heb ik vlug bereikt. We zitten in een gezellig huisje met openhaard, keuken en een bovenverdieping, eigenlijk een 6 persoons huis, een leuke kinderspeeltuin en een gezellig restaurantje. We mochten hier dan ook heel vlug gebruik maken van het internet van de receptie, je zit dan gewoon prive bij hun en laten je daar gewonen vol vertrouwen typen.

Vandaag 17 juli zitten we in een internet cafe in Sabie en hier gaat het gelukkig allemaal wat sneller, want het internet is niet overal even snel. Gaan direct naar de Spar, tja ook die is hier gewoon aanwezig. Willen vanavond lekker in het huisje eten, want uiteten is leuk maar om gewoon lekker te kunnen hangen, knus te zitten is dit ook wel gezellig. De eerste salamanders hebben we ook al zien lopen, en vreemde torretjes, tja koffers dicht, deze mogen net mee terug! In Sabie verblijven wij 7 dagen dus over enkele dagen vertellen wij jullie wel weer meer van onze ervaringen. Bedankt voor jullie leuke, lieve, ontroerende mailtjes we lezen ze met veel plezier.

Veel liefs van ons allemaal.

even stilstaan

Lieve allemaal maar in het bijzonder Marie-Louise & Kees en Saskia en Gertjan en de kinderen

Zijn vandaag op onze nieuwe stek aangekomen, proberen moren via een internet café jullie met foto's en meer verhalen op de hoogte te brengen. Bel net met ons mam en laat haar weten hier echt in de hemel te zijn, zo mooi, zo bijzonder. Ons mam viel even stil, ze wilde het eigenlijk niet vertellen, maar ik ben blij dat ze dit wel gedaan heeft. Helaas is vanmorgen mijn neef Daan Spijkers 36 jaar overleden! We wisten dat hij er niet best aan toe was vanwege een legionella bacterie, maar voor ons vertrek waren de uitzichten toch wat positief. Morgen proberen wij via prive mail en itnernet jullie uitvoeriger te bereiken(noot; zitten hier achter de receptie van het complex en hotmail werkt hier niet!.)maar wil toch even ons condoleance uitspreken naar de familie. Ondanks dat wij 9.000 km van jullie vandaan zitten denken wij aan jullie en wensen wij jullie heel veel sterkte!!