Hallo allemaal, hier zijn we weer het is weer even geleden en we hebben weer heel wat ervaringen op gedaan.

22 juli

Nadat we de web log hebben bijgewerkt zijn we aan de bar in Misty Mountain wat gaan drinken en hebben gezellig met de eigenares zitten kletsen. De droogte is hier verschrikkelijk en vorig jaar hebben ze hier zelfs bijna hun koffers moeten pakken vanwege een bosbrand! Dat is ook de reden waarom ze hier bewust stukken in brand steken, om zo een ander deel te kunnen behouden. ’s Avonds lekker de BBQ weer gebruikt, dat is hier wel een goed gebruiksmiddel, ook de koffers ingepakt voor morgen.

23 juli,

Laatste keer ontbeten in Misty Mountain, met het geweldige uitzicht. Ik weet dat ik zo’n uitzicht niet vlug weer zal zien, en neem dan ook met pijn in mijn hart afscheid. Het leven als God in Frankrijk moet echt Afrika worden. Vandaag in Orpen aangekomen in het Krugerpark, het is warm en we zijn ook heel blij met de airco in de auto. We hebben hier weer 2 mooie huizen met een gezellige keuken buiten en een overdekt terras, wat wil je nog meer!! Er blijken hier Baboons rond te lopen (grote apen) dus als je weggaat moet je de ijskast met de deur naar de muur draaien. We kijken hier uit op een drinkplaats voor de dieren, deze is verlicht en er staat ook een webcam bij, afgelopen jaar heeft Piet-Hein meerdere malen ’s avonds gekeken of er dieren aan het drinken waren, en nu staan we er met ons neus bovenop,geweldig. De kinderen waren moe en gingen vroeg slapen, wat wij hier zelfs ook doen! Toen ik stond te douchen kwam de buurvrouw aan en riep: “Olifanten”, ik ben onder de douche uit gesprongen zo in mijn kleren gestapt en naar buiten, wauw, wauw, wauw. Bij de drinkplaats stonden wel 15 olifanten te drinken, heel indrukwekkend. Nadat de olifanten weer vertrokken en nog een getetter lieten horen, werd Marieke bang en durfde niet alleen met Bram in het huisje te slapen, dus wisselen maar. Het is warm, echt warm maar van de ervaren Afrika reizigers hebben wij begrepen dat het ’s morgens hier heel koud kan zijn, nou helaas het is hier in ieder geval ’s morgens nog steeds warm.

24 juli,

Op zoek naar de dieren. We zien al vlug, giraffen, olifanten, impala’s, krokodillen, bushbokken, bush kippen, de buffel (brrrrr) het is een geweldige natuur. Om 16.15 uur gaan wij onder begeleiding een sunset drive maken, Thomas de chauffeur legde uit dat als we iets zagen dat je meteen STOP moest roepen. We zaten nog geen 5 minuten of Bram riep: STOP. Tja, iedereen was wel heel nieuwsgierig wat hij nu zag, tjonge jonge het bleek een Neushoorn! Heel dichtbij, super mooi!! Nu alleen de leeuw en het luipaard en we hebben de big five gezien!! Het werd donker en fris in de auto, Marieke kon nauwelijks haar ogen open houden, toen we bijna weer terug op ons stekkie waren riep Piet-Hein: STOP, een LEEUW, ik zag werkelijk niets, maar toen iedereen de lampen die kant in liet schijnen, ongelooflijk een hele grote leeuw, brullend in de bush, wat wil je nog meer!! Echt safari!! 4 van de big five op een dag, dat is niet slecht!! Bij terugkomst op ons stekkie, was het een ravage. De baboon had de ijskast leeg gehaald, wij hadden deze dus niet plat genoeg tegen de muur aangezet. Eieren, tomaten, reist, mayonaise alles was eruit en lag over het terras, smerig maar toch ook wel grappig. Dat maak je gelukkig bij ons niet mee.

25 juli,

Een man kwam ons ’s morgens vertellen dat hij de baboon had gezien, hij had de ijskast dus weer terug op zijn plek gezet. Vandaag weer speuren in het park, weer veel dieren gezien, op de terugweg riep ik STOP, ik zag de lepperd (luipaard) maar toen Piet-Hein terug reed was hij helaas verdwenen, iedereen vond het natuurlijk jammer, maar wie weet zien we hem nog. Toen we weer terug kwamen in Orpen lekker gaan zwemmen, een luxe als je vanuit het zwembad zo het park in kijkt, we zagen de apen voorbij lopen. Toen ik voor het huisje zat zag ik de baboon bij andere proberen de boodschappen te stelen, ik schrok er echt van, wat was deze groot!! Het personeel komt ook zomaar zonder te vragen de auto wassen, tja wij zeggen geen nee, en voor een paar Randen is hij blij, maar wij ook. Marieke speelt hier met een engels meisje, de taal maakt dan ineens niets meer uit, leuk om te zien.

26 juli,

Na het ontbijt inpakken en we vertrekken naar Olifants, het is ruim 100 km rijden, en je mag hier niet harder dan 50, dus we spreken af alleen te stoppen voor dieren die we nog niet hebben gezien, of dieren van de big five. Na enkele minuten rijden ziet Bram dat er buffels over willen steken, wij kunnen gelukkig nog net voor langs, er is hier een drinkplaats. Het was niet 1 buffel maar wel honderden. In hordes liepen ze naar het water het was ongelooflijk om te zien, en het horen slurpen van de dieren, we hebben onze ogen uit gekeken. In Olifants is het uitzicht geweldig, maar de accommodatie is minder, (mag ook wel een keer natuurlijk), ze zijn hier aan het verbouwen dus er is veel gesloten. De baboons zijn hier helemaal actief, waar je ook kijkt zie je ze lopen. Bram vond het geweldig om ze weg te jagen, maar een baboon dacht daar iets anders over en werd boos op Bram, zette zijn tanden op en rende achter hem aan in plaats Bram achter hem. Nou, jullie snappen het wel……Bram loopt nooit meer achter een Baboon aan, wat was hij geschrokken. Doordat hij zo schrok en naar ons kwam rennen, liep hij ook nog eens Marieke ondersteboven dus dat was me wat. We zagen op een plattegrond bij Olifants dat er inderdaad gisteren een Luipaard gezien is in Orpen, dus ik had het toch goed, helaas balen dat we deze niet op de foto hebben kunnen zetten.

27 juli,

Slecht geslapen, de bedden zijn verschrikkelijk alles doet zeer. De douche hangt in Afrika vaak voor ons veel te laag. Bram is er achter gekomen waarom……de mensen dragen hier vaak de boodschappen op hun hoofd en daardoor blijven ze kleiner, hi,hi. In een ander park zijn we in een Olifanten museum geweest, het is allemaal zo mooi om te zien.Vogels zijn hier ook heel brutaal, als je niet oplet zitten ze zo op tafel en pikken het letterlijk van je bord. Er loopt hier ook een vogel rond die wij alleen van een Disney film kennen, hij heet de gele neushoornvogel, wij vinden dit geen naam dus noemen hem maar gewoon Disney. Zo hebben de rangers ons laten weten dat de impala op zijn gat een M heeft staan van Macdonalds, dus dit is voor ons ook al geen Impala meer.

28 juli,

We vertrekken vandaag naar Shingwedzi, de reis verloopt voorspoedig. Marieke begint het dieren kijken te vervelen dus leest wat achterin de auto. Het is natuurlijk ook iedere keer een lange zit in de auto, dus we gaan wat kortere stukjes rijden. De huisjes zijn weer tiptop en het zwembad is ook hier heerlijk. In het restaurant lekker gegeten. Piet-Hein heeft de krokodil maar genomen, voordat deze hem op zou eten, het smaakt naar kip, ik zal maar geloven dat het krokodil is. De sterrenhemel is hier niet te beschrijven zo mooi, je ziet werkelijk alles tot de melkweg toe. Mijn nek doet gewoon zeer van het omhoog kijken. We hebben hier dan wel geen last van het tijdverschil, maar wel van jaargetijde. Het is zo vroeg donker dat we soms om 19.30 al in bed liggen, maar ja de dag begint hier ook wel heeeeel vroeg!! Ook hier hebben we trouwens 2 huizen, een aangepast voor gehandicapten, Ik de Kruk van de familie slaap gelukkig in het gewone huisje!! 29 juli, Bram en Marieke gaan zwemmen, Piet-Hein een rondje rijden en ik duw de wasmachine hier maar eens vol. Voor 5 ZAR dat is ongeveer 0,50 eurocent tja dat kan ik de handwas niet voor doen. Zelfs drogen 2 ZAR. Toch fijn dat alles weer fris is. Ik zag hier een uil voorbij vliegen, wauw wat een vogel, maar helaas schoot hij achter ons huis een schoorsteen in en kon deze niet fotograferen.

30 juli en 31 juli,

Naar ons laatste plekje in het Kruger, Punda Maria. We hebben een 2 onder een kap woning met rietendak, we hebben 3 twee persoons slaapkamers, 3 badkamers het kan niet op. Marieke moest plassen, en zei: welke WC zal ik kiezen. Tja, dat is wel lachen. In dit huisje voor de eerste keer ook een TV, de kinderen hebben deze eigenlijk helemaal niet gemist dat is een groot compliment voor ze. We houden deze 2 dagen voor de kinderen rust, Piet-Hein gaat rijden en de kids kunnen lekker uit rusten.

1 augustus,

De dag dat we vertrekken naar Ofcolaco. Ik merk dat Bram het heel spannend is. Toen we de auto in gingen pakken bleken we een lekke band te hebben, tja dat kan ook gebeuren, dus werk aan de winkel. Al vlug zat de nieuwe band erop en we konden vertrekken. Ofcolaco was moeilijk te vinden, Piet-Hein had een routebeschrijving gemaakt met wegnummers, maar helaas, in dit gebied kennen ze hun eigen wegnummers niet dus oeps zoeken maar….. Toen we dachten goed te zijn gereden bleken we 30 km terug te moeten, en toen was het nog zoeken, maar…….we vonden het. Het weggetje naar de Holy Family is een zand/steen weggetje stofte lekker. Toen we aankwamen, werden we gelijk door de kinderen bij de hand genomen, Bram had gelijk een kleine op zijn rug en Marieke liep gezellig hand in hand met een meisje. Ongelooflijk!! We zijn de receptie binnen gegaan en daar gewacht op Zr. Mary, die was druk bezig. De kinderen weten dat ze het kantoor niet binnen mogen en wachten dan ook met z’n allen voor de deur tot het moment dat wij weer naar buiten kwamen. Ze knuffelen, pakken, je hebt hier handen te kort. We slapen in het oude zusters huis, een groot gebouw waar we ieder een eigen slaapkamer hebben met wc en douche, geweldig. We hebben ook een gezellige huiskamer met keuken. De zorg is heel goed, in de ijskast en vriezer liggen allemaal al lekkere dingen voor ons, wat een welkom!! We zien een leuke kaart op de aanrecht van Frank en Margriet. Na het uitpakken van de auto, waarbij heeeeeel veeeel handjes mee willen helpen, komen wij heel even tot rust en laten de eerste indrukken even bezinken. Als we weer naar buiten komen is het weer knuffelen, ze missen hier echt een arm om hun heen, dat merk je dat ze dit heel graag willen. We helpen gelijk mee om de kleintjes eten te geven, we troosten er een paar, en spelen wat met ze. Piet-Hein laat zien dat hij kan goochelen, dat was natuurlijk geweldig. Ja, Pa de duim eraf halen vinden ze hier ook helemaal geweldig, maar om ongelukken te voorkomen hebben we het maar vlug laten zien hoe het spelletje gaat!! 2 augustus, na een nacht van weinig slaap is het om 5 uur ’s morgens heel vroeg dag. Gisterenavond voordat ik naar bed ging zag ik in de bergen het vuur branden, tja daar werd ik niet vrolijk van om dat te zien. Piet-Hein liet mij weten dat dit heel ver weg is, maar toch!! Ik kon het zelfs ruiken, dus wat is ver? Marieke wil graag meteen beginnen aan onze klus van de speeltuin. Het is ongelooflijk dat er bij ons zo’n strenge ARBO is op speeltoestellen, dan moeten ze hier maar eens komen kijken, tjonge jonge. Splinters, rot hout tja en dat noem je een speeltoestel! Toen we bezig waren kwamen plotseling de kinderen in de speeltuin, nou ik kan je zeggen dan kom je ogen en oren te kort, de een heeft het schuurpapier, de ander de hark tja zo konden we helaas niets doen, grappig was het wel natuurlijk. Zr. Mary zag dit en liet de kinderen weten dat ze niet binnen het hek mochten komen, de leiding van het weekend wist natuurlijk niet wat wij kwamen doen. Kinderen hebben hier ook dezelfde streken als bij ons, maar een ding, ze kennen geen gevaar. Bram kwam naar mij toe en liet weten dat er een kindje een plastic zakje op zat te eten, een ander trok een zak over het hoofd en zo ging het maar door. Ook hadden een paar deugnieten de sleutel van de creche wc weten te bemachtigen en sloten er gewoon een kindje op. Om tot de reparatie van de speeltuin te kunnen komen hebben we gereedschap nodig, maar helaas blijft dit beperkt tot een hamer, dus is het moeilijk om veel op te knappen, s’middags rijden we naar Tzaneen om te kijken of we daar gereedschap kunnen kopen, het is een hele drukke stad, chaotisch, alles rijd en loopt door elkaar, er zijn overal kramen, je weet gewoon niet waar je kijken moet en waar je moet zijn. We vinden een winkelcentrum en vinden daar 2 tangetjes, tja niet wat we bedoelen maar het is iets. Spijkers kunnen we helemaal niet vinden, dus we gaan terug met wat boodschappen en iets lekkers voor de kinderen wat we namens de kinderen maar ook namens Zr. Ine Marie en Zr. Gertrude morgen aan ze gaan geven. ’s Middags gaan we bij Zr. Mary en Zr. Gabriëlle op de thee, het is knap werk wat ze hier doen, wij hebben er veel bewondering voor. Wij hebben Zr. Mary 8.800 ZAR namens het personeel gegeven, ze was er helemaal stil van, dat zegt genoeg. Om 17.00 uur is er een mis in de kapel, ik heb zr. Mary laten weten het wel te willen bijwonen, het was heel bijzonder. Er komt een priester uit een andere stad over, en ik zat met Zr. Mary, Zr. Gabriëlle in de kerk. Piet-Hein en de kinderen konden het helaas niet halen, zij waren nog druk in de speeltuin. Na de mis ben ik gaan eten, Piet-Hein had inmiddels gekookt, maar……er was ons vanmiddag blijkbaar iets ontgaan. Er werd plotseling op het raam geklopt, Zr. Gabriëlle nodigde ons uit om samen met de nichtjes van Zr. Dain die vandaag zijn aangekomen te komen eten!! Hi,hi, een spraakverwarring, dus wij gingen met onze buik al redelijk vol, naar het volgende etentje, Zr. Mary kon er gelukkig hartelijk om lachen, wij ook trouwens. Het was heel lekker en gezellig, Marieke begint al wat Engels te verstaan,dus dat is ook heel leuk. Met een zeer voldaan gevoel gingen wij om 19.30 naar ons onderkomen, douchen en slapen. 3 augustus, om 6.00 uur dag, eten en aan de slag, vandaag veel schilderwerk gedaan, maar het is zo warm dat je af en toe gewoon met de kwast vast plakt op het hout. Marieke heeft hier een engelen geduld voor, Bram iets minder. Marieke liet ook weten nu meer schilderwerk te hebben gedaan dan Opa, tja hier moesten wij haar toch een beetje teleurstellen, maar een ding is zeker…..een speeltoestel schilderen in Afrika heeft opa zeer zeker nooit gedaan!!!! Wij stellen het hier goed, Zr. Mary laat mij ook weten dat ik namens haar ook alle zusters in Nederland de groeten moet doen, en ja Zr. José ook bij haar is de ontmoeting met Zr. Madeleine bij gebleven. Gisteren ook nog even Zr. Dain ontmoet, het is ongelooflijk goed werk wat hier gedaan wordt, maar voor de kinderen is iedere keer afscheid nemen wel heel moeilijk. Ik denk dat jullie nu wel even weer op de hoogte zijn.